ارزیابی ابعاد اجتماعی محله های شهری در چارچوب دیدگاه سرمایه اجتماعی ؛مورد پژوهی محله های شهر شیراز

گستردگی ابعاد شهرنشینی در طی دهه‌های اخیر موجب بروز چالش‌های نوینی از جمله کاهش حس هویت و تعلق اجتماعی‌، افزایش نابهنجاریهای محیطی‌، عدم تعادل اکولوژیک و در مجموع کاهش کیفیت زندگی در شهرها شده است‌‌. رویکردها و نظریه‌های نوین برنامه ریزی و مدیریت شهری برای چاره جویی این تنگناها، استفاده از راهبردمشارکتی‌، بسیج اجتماعی و برنامه ریزی از پایین به بالا را در کانون توجه خود قرار داده است‌‌. تحقق ‌این راهبرد مستلزم تعریف نظام تقسیمات فضایی‌ جدیدی در چارچوب سلسله مراتب مدیریت و برنامه ریزی‌شهرهاست‌که مبتنی بر تجارب مدیریت سنتی‌، محله می تواند به دلیل دارابودن ارزشهای نظری و کاربردی، عنصر پایه و محور چنین برنامه ریزی تلقی شود‌. برای ارائه چارچوب نظری در گام نخست پارادایم توسعه پایدار به عنوان پایه نظری تعریف و نظریه سرمایه اجتماعی‌ جهت دستیابی به چارچوبی برای ساختار محله پایدار در بعد اجتماعی تعیین و ملاک عمل قرار گرفت‌. برپایه ‌این الگوبعد اجتماعی، بسترساز توسعه اجتماعی عدالت گرا‌، مشارکت پذیر و اعتمادزا‌، در سطح محله های شهری می باشد‌‌.روش شناسی انجام پژوهش در چارچوب دیدگاه قیاسی و استقرایی و رویکرد غالب آن اسنادی ـ پیمایشی است و با کمک های تکنیک های نمونه گیری اجتماعی سعی در تعمیم نتایج حاصل از این تحقیق به محلات شهر شیراز می‌باشد. تحلیل سه سطحی از محله‌های شهر شیراز در قالب 250 نمونه و در 10 محله منتخب صورت گرفت‌‌. بر اساس یافته‌های میدانی ‌این پژوهش سازمان فضایی منتج از شرایط و تحولات تاریخی محله‌های شهری در چارچوب الگوی مورد انتظار از توسعه پایدارمحله‌ای نشان می دهد که در پی تغییرات و شرایط فعلی حاکم بر محله‌های شهری‌، بعد‌اجتماعی به ویژه حس تعلق‌، تعهد اجتماعی‌، مشارکت مدنی و اعتماد اجتماعی دچار واگرایی اساسی شده است‌‌. در نتیجه‌این شرایط دستیابی به الگوی محله پایدار در چشم انداز شهرهای‌ایران و به ویژه کلانشهرها با اولویت تقویت ابعاد و مولفه‌های سرمایه اجتماعی مبتنی بر اعتماد‌، حس تعلق، همبستگی اجتماعی محله‌ای واجتماع محور بودن مدیریت شهری در ایران میسر می باشد‌.